Aymoli.com
Ramapithecus, fosilleri Miyosen Bölüm (y. 26-7 milyon yıl önce) sonları ile Pliyosen Bölüm (y. 7-2,5 milyon yıl önce) başlarına tarihlendirilen, doğrudan günümüz insanına ulaşan evrim çizgisinin başında yer aldığı sanılan soyu tükenmiş primat cinsi. İlk fosilleri 1932’de G. E. Lewis tarafından. Hindistan’ın kuzeyinde, Sivalik Tepelerindeki çökellerde bulunmuştur. Ramapithecus cinsi yalnız çene parçalan ve dişlerinden tanınmaktadır. Lewis’in bulduğu kalıntı, üstçenenin sağ yarısından bir parçaydı ve bu parça insansımaymundan çok insanınkine yakın özellikteydi. Ama paleontologlar eldeki tek bir çene parçasına dayanarak kesin görüş bildirmekten kaçındılar. 1%1’de Louis ve Mary Leakey, Lewis’in bulduklarına çok benzeyen üst ve alt çene parçalarını ortaya çıkardılar. Bu fosiller 14 milyon yıl öncesine tarihlendirilmiştir. Asya’da, Afrika’da ve Avrupa’da bulunan öbür çeneler ile dişler Ramapithecus üyelerinin günümüz insanının doğrudan ilk atası olduğunu ve yaklaşık 15-8 milyon yıl önce yaşadığını göstermektedir.
Ramapithecus cinsi, bulunan çene ve dişlerin yapısına göre sınıflandırılmıştır. Bu cins üyeleri insansımaymunlar ve insanlar arasında yer alır. İnsan çenesi yay biçiminde, insansımaymun çenesi oldukça köşeli bir U biçimindedir. Bir ölçüde yuvarlak köşeli olan Ramapithecus çenesi insansımaymun-larda görüldüğü ölçüde çıkık değildir. En önemli ayrım ise köpekdişlerinin biçim ve boyutunda görülür. İnsansımaymunlann uzun, dışarı ve aşağı doğru çıkık olan köpekdişleri parçalamaya, insanların öbür dişlerinden daha uzun ve çıkık olmayan, ayrıca yassılaşma eğilimi gösteren köpekdişleri çiğnemeye ve öğütmeye uygundur. Ramapithecus’un köpekdişleri insansımay-munlara özgü biçimini korumakla birlikte öbür dişlerinden uzun değildir. İnsansımaymunlann kesicidişleri insanlarınkinden daha geniştir ve üstçenesindeki dişler aralıklıdır. Ramapithecus’un altçenesindeki ke-sicidişler küçüktür ve üstçene dişleri arasında boşluk yoktur. Ayrıca diş minesi insansımavmunlardakinden çok daha kalındır.
Ramapithecus üyelerini insansımaymun-lardan ayıran diş yapısındaki değişikliklerin ayrı ortamda yaşamaları sonucu ortaya çıkan değişikliklerle ilgili olduğu sanılmaktadır. Eldeki kanıtlara göre insansımaymunlar ve Ramapithecus’un ilk üyeleri büyük ölçüde ormanda yaşıyor ve yalnızca parçalama işleminin yeterli olduğu yumuşak ve sulu besinleri kullanıyordu. Ramapithecus’ un sonraki türleri ise büyük ölçüde çayırlık alanlarda yaşamaya ve besinlerini, çiğneyip öğütme gereksinimi duyacakları daha sert ve lifli maddelerden elde etmeye başladı.
David Pilbeam’in 1980’lerin başında geliştirdiği varsayıma göre Ramapithecus pun-jabicus türü orangutanın atalarından biriydi.
